Myanmar (Birmania)

Myanmar 
Vida en Myanmar
La vida en Myanmar es una lucha diaria, que la gran mayoría de sus gentes se enfrenta a ella cada día, ellos luchan para levantar un país que a estado parado, y se enfrenta ahora en el 2015 a un contra reloj, que provoca que todas las generaciones pero en especial las nuevas generaciones sufran, sufran una vez mas por un mejor mañana…

Es curioso como en Europa en mi caso España un chaval de 25 años como yo sea un ni-ni (ni estudia ni trabaja), y encima se queja de lo mala y dura que es la vida. En cambio en Myanmar ves niños levantando piedras, pastando el asfalto a mano, para construir carreteras, para tener una vida un poquito mejor y tal vez pensando de que un día sus hijos no tendrán que levantar mas piedras, eso hace que el Birmano sea una persona dura, trabajadora, y fuerte tanto hombres como mujeres. Con un país de un fuerza humana nunca antes vista por mis ojos, pero honestamente con pocos recursos, eso mas viniendo de Europa nos hace parecer que sea un país pobre, pero pobre de nosotros! Cuanto nos hace falta aprender de ellos.

Pastando el asfalto, a mano

Pastando el asfalto, a mano

Myanmar como País 

El país es como si fuera todo pintado, con un color mas vivo de lo normal, como si el contraste de nuestros ojos fuese modificado solo al cruzar la frontera, nosotros hemos visitado el sur, el sur es como si fuese una selva de vida, de agua, de arboles, plantas, tierra, humedad, piedras, cualquier semilla del mundo te diría que esto es el paraíso, el aire es puro, es fresco, es reciente filtrado por estos arboles espectaculares que hay, en si gracias a la falta de evolución de la sociedad consumista, también no ha evolucionado la contaminación ni la basura, o sea es un país virgen, donde no esta todo etiquetado, plastificado y embolsado. Eso sí, poco a poco se ve algún que otro envoltorio o lata en el arcén, supongo que al nunca haberlo tenido y no tener donde tirarlo, hace que algunos individuos empiecen a ensuciar ese tesoro que tienen, con el “pensamiento de por una sola lata”…

Myawaddy - Mae Sot  Frontera entre Myanmar y Tailandia

Myawaddy – Mae Sot
Frontera entre Myanmar y Tailandia

El sur de Myanmar, salvaje como la vida misma...

El sur de Myanmar, salvaje como la vida misma…

Gastos en Myanmar
En cuanto a precios la verdad son fantásticos, nosotros hemos estado 9 días, comiendo como campeones, bebiendo algún que otro refresco con parada obligatoria en los mercados y hemos gastado 91,800 Kyats eso son unos = 81$ entre los 2, eso si, no hemos puesto un pie en un hotel, también hemos comprado 2 tonterías como unos elásticos para la bici, mas una lona para debajo de la tienda, todo eso ya incluido aquí.
Por ejemplo la comida local, es 700 Kyats a 1500 Kyats, no hay otra mas de eso es caro, menos no estas comiendo bien. Consiste en un plato de arroz, mas lo que escojas de complemento, solo una cosa, y ellos ya te sirven, sopas, salsas, verduras y además todo ya incluido. El agua envasada son 400 Kyats, pero nosotros no bebemos de esa sino que la puedes conseguir en casi todas las puertas de todas las casas, del país, templos, restaurantes, o nuestros amiguetes los policías.
Mercado, en Myanmar

Mercado, en Myanmar

Gente en Myanmar
Bueno, aquí podría escribir un libro, son en general una gente maravillosa, que se esmeran hasta el mínimo detalle por cuidar te, ofreciendo todo aunque no lo tengan, para hacerte sentir bien, la verdad que eso nos a impresionado muchísimo. Pensando como he tenido antes la nevera en casa, y esa persona que no tiene nada, no tiene electricidad, hielo, o ni siquiera sal o azúcar para comer y te invita o prepara un manjar. Esto te hace pensar, y reflexionar, y decir que mal esta el mundo unos con tanto y los otros con tan poco, por que? coño! hay gente que pasa hambre hoy en día con la de comida que se tira en otros países, bueno la verdad yo me concentre en pensar una solución de haber como, sin intermediarios y es muy difícil, no se algunas ideas??
Hay gente que tiene una mirada de agresividad, como si saliera de la sala de castigo de una cárcel, la verdad que impacta bastante, pero sin saber con certeza yo pienso que es a causa del pasado vivido en este país, gobernado por soldados, y que respetablemente habrá Birmanos que les gusten sus soldados yo pienso que cualquier cosa gobernada con un hombre que tiene un hierro con pólvora ya esta desequilibrada, por el mero echo que ese hombre olvida que mea y que su mierda huele como todos los demás,no me gustaría saber que es lo que siente un hombre que tiene un ejercito, vamos le debe doler el cuello de estar contra el techo del cielo”
Y eso debe ser la causa de esa mirada de des confianza, de agresividad, de haber sufrido mas de lo que cualquier persona se merece sufrir…
Luego están los Kaen ” Kaliang” que hemos tenido el placer de conocer los muy de cerca, llevan luchando 59 años contra el ejercito por su independizaron hoy en día 1/8/2015 aun se estaban pegando tiros al nosotros pasar por la carretera nueva en Myawaddy, pero simplemente bajo mi punto de vista, son gente que no puede usar la palabra mis derechos, y usa mis huevos, ( un besazo para todos lo Kaliang)
Niños (Kaliang) en Myanmar

Niños (Kaliang) en Myanmar

Rumores en Myanmar
Hay esos rumores de Internet de que la policía causa muchos problemas, para acampar, y quieren controlar nos, bueno la verdad es que si a casi cada control te hacen parar, te preguntan de donde vienes y donde vas, te miran la visa, se lo apuntan y preguntan: donde vas a dormir esta noche? bueno la respuesta es en un hotel, en la capital o pequeña ciudad mas próxima, en caso de que no digas eso, o si dices el nombre de un pueblo pequeño, donde no hay hoteles entonces, no se como debe ser el lio…
El truco es usar la lógica, pensar que ciudad puedes decir que vas, y que sea posible llegar con una bici, claro en nuestro caso, y la verdad a sido relativa mente muy fácil encontrar donde dormir, cada día, templos, casas de la gente o acampar en lugares tranquilos y salvajes.
Mujer Birmana con mango en la cabeza

Mujer Birmana con mango en la cabeza

Templos en Myanmar
Sobre los templos, bueno hay dos versiones a un 75% – 25% lo normal y general es ser aceptados, pero eso si hay un toque de des confianza, mas agudo que por ejemplo en los tiempos en Tailandia, casi todo los días incluso los monjes nos han pedido ver los pasaportes y visados, algo un poco raro, pero una vez te confirman, aquello pasa a ser un hotel, con comida, agua, pastelitos, y sonrisas incluidas. La verdad a sido un templo 5 estrellas casi cada día en Myanmar, muchas gracias a esos monjes por tratar nos tan, tan bien y al budismo por tener esta mente abierta.
El otro 25% a sido un monje desinteresado o acojonado, que con mala cara, nos han indicado la puerta o dado escusas baratas, ahora están en su derecho, o sea que no se puede criticar, aunque a veces deseareis que le cayera la estatua del buda de arriba a bajo en la cabeza, pero piensa, bueno mañana sera otro día o otro templo.
Templo, sobre la piedra Myanmar 2015

Templo, sobre la piedra Myanmar 2015

Carretera y Conducción en Myanmar 
Las carreteras dejan, mucho pero mucho que desear, muchas veces maldecidas por la parte de nuestro culo, que se sienta encima de es sillín duro, y que bache tras bache se clava allí donde mas duele, y día tras día se hace acumulativo, son estrechas, no hay arcenes, no hay señales de  trafico en ingles, por lo menos la gran mayoría de lo que nosotros rodamos Dawei hasta Myawaddy, el asfalto, no es muy viejo, pero los laterales, están echos polvo, y tienes que andar con cuidado, otra cosa son las subidas y bajadas sin cesar a la gran parte de lo que nosotros vimos, eso quema las piernas, por dentro, en cuanto al trafico no es mucho ya que no todo el mundo tiene vehículo como por ejemplo en Tailandia, eso si se quitan ellos mismos los retrovisores de las motos, y todo el mundo se toca el claxon, en adelantar, en las curvas, para saludar, para pasar, parar o girar…
Supongo que esto debe venir de la India, no se, es un “¡Atención!” que te paso, pero aunque las infraestructuras no sean las mejores, realmente no conducen mal, o muy mal, o sea bien, no se yo llevo 6 años en Tailandia y tengo que decir el tailandés conduce mucho peor, debe también ser por la prisa y el tiempo que pierden en no poder ir a hacer mas papeles mojados con tinta, en cambio en Myanmar las cosas pueden esperar un poquito más…
un tramo de carretera, en Myanmar, con los pollos incluidos ;)

un tramo de carretera, en Myanmar, con los pollos incluidos 😉

Comida y servicios en Myanmar
La comida es algo, absolutamente fascinante en este país, es una mezcla fantástica de sabores, servidos en platos, con estas cucharillas, con tanta delicadeza encima de la mesa, esa sopa humeante con brotes de la caña de bambú, vamos es de lo mas  sorprendente, el arroz es delicioso y puedes ponerte tanto como quieras, es curioso por que no tienes la sensación de lleno, nosotros comíamos hasta 3 platos de arroz, su curry, es exquisito, hay que arriesgar y probar todo, eso si, todo lleva mucho aceite. Muy parecida a la comida de la India, eso es para con una pequeña porción de cerdo, curry y su aceite bien mezclado con el arroz le da a todo un sabor, y tal como dijo Takaten en una ocasión, no es comida de capricho si no que en Myanmar se come para llenar las tripas, pero honestamente muy bueno, diferente único, como el país en si.
Comiendo en Dawei

Comiendo en Dawei

Nuestra experiencia en Myanmar 

Bueno el primer día fue, espectacular la entrada de Ban Phu Nam Ron desde Tailandia hasta Myanmar ya puedes hacerte una idea de lo que te espera por delante, la carretera hasta Dawei es de tierra, en nuestro caso era barro, que eso nos hubiera costado varios días cruzar lo, atención, y llevar comida y de todo si entráis por hay, la verdad, es una carretera en muy, muy malas condiciones. Nuestra suerte fue que nos subimos al camión, que luego nos pidió dinero y abandono en el medio de la oscuridad sin saber donde estábamos, lloviendo, y sin saber nada del país, terminamos debajo de un puente, pero desde la mañana siguiente, y poco a poco, todo nos volvió a sonreír, apareció el asfalto, el primer Mingalabar!! (hola), la primera sonrisa, la comida caliente, y la magia de este país, que nos a enamorado hasta el día que paremos de respirar, esa gente de Myanmar que son una gente 10!! Eso que se me olvidaba también comen un fruto que en Thai o Birmano se llama Mak y lo que escupen que parece sangre, por la boca eso es la fruta de la palmera seca mezclada con un poquito de hormigón que se pone en la boca, eso también impacta bastante, sus templos fantásticos, su naturaleza y autenticidad fuera de lo común Myanmar sigue siendo un país muy virgen, tanto que se le podría llamar inestable desde un punto de vista negativo, pero yo preferiría llamarlo un país con un sueño de crecer, como nosotros soñando en seguir soñando…

yo.. Aleu en Myanmar ;)

yo.. Aleu en Myanmar 😉

Takaten en Myanmar

Takaten en Myanmar

Mil gracias, y comparte,  vamos a darle un empujón a esa Myanmar!!
Advertisement

Myanmar (เมียนมา)

ความต่างของไทย-เมียนมา
การเดินทางโดยจักรยานในต่างประเทศครั้งแรก วันแรกที่ไปถึงเราก็เจอเรื่องราวที่ทำให้หวาดระแวงกันไปทุกคนเลยทีเดียว แต่เป็นเรื่องธรรมดาของสังคมที่มีทั้งคนดีและไม่ดีอยู่ร่วมกัน เมื่อเราเดินทางเขาสู้ชายแดนพม่าก็เจอกับการตรวจเป็นระยะ ตำรวจชอบถามว่าคุณจะไปไหน นอนที่ไหน เพราะประเทศนี้ไม่อนุญาตให้กางเต้นนอน คิดเองว่าอาจเป็นเพราะประเทศยังไม่ปลอดภัยสำหรับนักท่องเที่ยวมากนัก ยังคงมีการปล้น มีชาวบ้านเดินถือมีดอยู่ริมถนน สะพายปืนเดินไปเดินมาบางคนก็ทำหน้าไม่ดีใส่ บางคนก็ยิ้มแต่ไม่รู้ในใจคิดอะไร ส่วนมากแล้วที่เราเจอมักจะเป็นเรื่องดีๆ เราเคยใช่ชีวิตกับกะเหรี่ยงที่ชอบบอกว่าตัวเองไม่ใช่พม่าและทุกวันนี้ยังคงมีปัญหาความขัดแย้งกันอยู่ ในสายตาชาวโลกพวกเขาอาจเป็นกลุ่มที่รุนแรงน่ากลัวเพราะมีการต่อสู้เพื่ออิสรภาพมาเป็นเวลายาวนานแต่เมื่อเราได้รู้จักและใช่ชีวิตร่วมกับพวกเขาเราก็มองไม่เห็นถึงความน่ากลัวและอันตรายที่ใครๆพูดถึง พวกเราให้ทุกอย่างที่พวกเขาสามารถให้ได้ ที่นอน น้ำ อาหาร พยายามพูดคุยกับเราแต่คนส่วนมากที่เราเจอในพม่าสามารถพูดภาษาไทยได้ บ้างไปทำงานในประเทศไทย 8 ปี 12 ปี 15 ปี เราเลยไม่ลำบากมากเพราะเข้าใจกัน นี้เป็นเรื่องที่คนไทยควรจะตื่นตัวอีกไม่กี่เดือนข้างหน้านี้จะเปิดประตูอาเซียน กลุ่มคนพวกนี้เป็นคนขยันสู้งาน รักการเรียนรู้และมีความพยายาม ต่อสู้ชีวิตเพราะพวกเขารู้จักความลำบากยากจนดี เด็กๆในหมู่บ้านที่เรารู้จักขอให้เราช่วยสอนภาษาไทยและอังกฤษให้ แสดงถึงโอกาสที่พวกเขามีและพยายามคว้ามันมากแค่ไหน พวกเขายังต้องไปเรียนหนังสือที่วัดกับพระ อาบน้ำในคลองช่วยพ่อแม่จับแม่ไปเป็นอาหาร กินข้าวกับน้ำต้มรากไม้ใส่แค่เกลือ ความลำบากพวกนี้มีเด็กไทยน้อยมากที่ได้รับ มองเด็กไทยแล้วพวกเขาส่วนมากมีโอกาสเรียนรู้ศึกษา ทำงานมากมาย แค่พวกเขาเลือกสิ่งที่ต้องการ ถ้าไม่ใช่ไม่ได้อย่างที่หวังก็จะไม่สนใจ ใช้ชีวิตอยู่หน้าจอ ชอบชีวิตง่ายสะดวกสบาย ทำทุกอย่างผ่านอินเตอร์เน็ต แม้กระทั้งลอยกระทงยังมีลอยในอินเตอร์เน็ตเลย อินเตอร์เน็ตทำให้พวกเขามีโอกาสในชีวิตน้อยลง พวกเขาไม่พูดคุยกับคนข้างๆเพราะมือถือโทรศัพท์ตามองแต่หน้าจอ พ่อแม่ส่วนมากทำงาน ส่งลูกไปเรียนพิเศษ อยากให้ลูกเป็นแบบที่วางไว้ ลูกไม่อยากเป็นก็กลายเป็นปัญหาครอบครัว ในเมื่อสังคมเล็กๆที่มีความสำคัญที่สุดยังมีปัญหากันแล้วสังคมใหญ่จะเป็นอย่างไร 100 คน 100 ความคิด สุดท้ายปัญหาต่างๆที่เกิดขึ้นก่อตัวรวมเป็นปัญหาใหญ่ของประเทศนี้” เด็กไทยที่มีโอกาสได้อ่านข้อความนี้ คุณอย่ากลัวกับปัญหาที่เกินขึ้นในชีวิตของคุณ คุณต้องสู้ถึงจะไปถึงจุดหมายได้ ไม่มีชีวิตไหนเกิดมาแล้วไม่มีเรื่องผิดพลาดหรือปัญหาที่ต้องแก้ไม่ว่าจะเป็นปัญหาของตัวเองหรือคนอื่นก่อไว้แล้วเรามีส่วนร่วม ทุกชีวิตต่างมีเรื่องราวที่ต่างกันแล้วแต่คุณว่าคุณจะมองปัญหานั้นใหญ่แค่ไหน” สุดท้ายแล้วเมื่อคุณผ่านทุกอย่างไปได้ คุณจะเห็นรอยยิ้มอยู่บนหน้าคุณ คุณไม่สู้ต่อไปในอนาคตจะลำบากมากขึ้น ประเทศเราเกือบทั่วทั้งประเทศมีไฟฟ้าใช่ มีโรงเรียนให้เด็กๆได้เรียน เปิดกว้างในการศึกษาสามารถเลือกเรียนภาษาต่างๆได้ มีโรงพยาบาลอยู่ในทุกอำเภอและยังมีอานามัยอยู่ทั่วประเทศ แต่พวกเขาเมื่อป่วยไม่มีรถไม่มีคนช่วยเหลือไม่มียา โรงพยาบาลอยู่ไกลเกินความสามารถของผู้ป่วยที่จะเดินไปได้ สุดท้ายก็ชีวิตในป่า ชาวบ้านที่เรารู้จักเขาเสียสามี และลูกอีก 5 คน เพราะไม่สบาย เราโชคดีมากนะค่ะ คงไม่ต้องอธิบายแล้วว่าโชคดียังไง ส่วนในจังหวัดใหญ่ๆของเขาก็เริ่มใกล้ๆกันกับเมืองไทยแล้ว จริงๆแล้วเราไม่ได้ใช่ชีวิตอยู่ในตัวเมืองที่เจริญแล้วสักเท่าไหร่

IMG_0759

การไขว้คว้าโอกาสของเด็กๆผู้ด้อยโอกาส ฉันพยายามทำดีที่สุดที่สามารถทำได้

พวกเขาทำงานหนักไม่มีอุปกรณ์อำนวยความสะดวกแต่ก็สู้อดทนทำเพื่ออนาคตประเทศและลูกหลาน

พวกเขาทำงานหนักไม่มีอุปกรณ์อำนวยความสะดวกแต่ก็สู้อดทนทำเพื่ออนาคตประเทศและลูกหลาน

ศาสนาและวัฒนธรรม
เราค่อยๆเรียนรู้วัฒนธรรมของเมียนมา เวลารับส่งของต้องใช่มืออีกข้างหนึ่งรองใต้แขนที่เราใช่ส่งเป็นการแสดงถึงความสุภาพ ผู้หญิงส่วนมากในประเทศจะใส่ผ้าถุงและแสดงถึงความสุภาพเรียบร้อยน่ารัก ผู้ใหญ่จะไม่ชอบให้ใส่กางเกง ผู้หญิงห้ามตากผ้าหน้าบ้าน เราคิดว่าแสดงให้เห็นว่าผู้ชายมีอำนาจเหนือกว่า คนชอบกินหมากมีร้านขายหมากเยอะมาก เด็กๆตัวเล็กๆก็เริ่มเคี่ยวหมากแล้ว บางคนยังคงกินข้าวกับมือ เวลาทานอาหารก่อนใส่อาหารในจานพวกเขาจะทำจานให้เปียกก่อน เป็นการล้างสิ่งสกปรกอีกรอบ ทุกร้านจะมีน้ำชาร้อนอยู่บนโต๊ะ แก้วที่เรากินชาเขาจะไม่ล้าง เราไปแล้วเอาคว่ำแก้วเก็บไว้ที่เดิม คนชอบกินกาแฟ ไม่ใส่รองเท้าเข้าวัด ต้องถอดรองเท้าไว้ที่หน้าประตูวัดแล้วเดินเข้าไปไม่ว่าพื้นจะสภาพแบบ ผู้หญิงสามารถรับของจากพระได้โดยตรงเหมือนกับผู้ชาย พระสามารถขับรถเองได้ ชาวบ้านทั่วไปอาบน้ำในที่แจ้งไม่อายไม่สนใจคนขับรถผ่านหรือคนมอง ส่วนห้องส้วมก็จะเป็นห้องเล็กๆอาจใช่ใบไม้ปิดหรือมีไม้แล้วใช่กระสอบปุ๋ยปิดแล้วแต่ฐานะ เขาจะโกนหัวเด็กอายุ 1-2 ปีเพราะจะทำให้พวกเขาแข็งแรง คนชอบเข้าวัดทำบุญกับดอกไม้สดสวดมนต์ นั่งสมาธิเขามีวิธีการซักผ้าที่เสียงดังมาก ต่างจากบ้านเรา

ชาวเมียนมานิยมกินหมากมาก จึงมีขายทั่วไปเหมือนร้านค้าบ้านเรา

ชาวเมียนมานิยมกินหมากมาก จึงมีขายทั่วไปเหมือนร้านค้าบ้านเรา

พวกเขามีความศรัทธาที่แรงกล้า และมีใจที่ใสบริสุทธฺ์

พวกเขามีความศรัทธาที่แรงกล้า และมีใจที่ใสบริสุทธฺ์

การใช่จ่าย
ค่าเงินของเขาต่างจากบ้านเรามาก 350 จ๊าดเท่ากับ 10 บาท ราคาน้ำอัดลมอยู่ที่ 500 จ๊าด (เขาไม่มีตู้เย็นจะใส่ลังแช่น้ำแข็งเอาไว้บางร้านก็ไม่มีเย็นๆเลย) ราคาข้าวที่ถูกที่สุดที่เราเคยกิน 700 จ๊าด ต่อกับข้าวหนึ่งอย่าง เขาจะตักกับข้าวใส่ถ้วยเล็กๆให้ ส่วนข้าวบางร้านจะใส่หม้อมาให้ตักไม่อั้นเลยทีเดียว ส่วนราคาที่เจอปกติ 1500 จ๊าดต่อกับข้าวหนึ่งอย่าง อาหารส่วนมามีน้ำมันเยอะ น้ำพริกเขาอร่อยมาก ส่วนเรื่องค่าโรงแรมเราไม่ทราบเพราะไม่เคยนอนโรงแรมในเมียนมาเลย ราคาขนมทั่วไป 100 จ๊าด (ขนมส่วนมากเป็นขนมทอด อมน้ำมัน) ส่วนขนมตามร้านขายของก็แล้วแต่แม่ค้าจะอยากลอกคุณราคาเท่าไหร่ ต้องถามราคาก่อนซื้อทุกครั้งเพื่อความสบายใจและไม่มีปัญหาทีหลัง

ร้านข้าวทั่วไปในเมียนมาจะมีน้ำชาให้ทานฟรี

ร้านข้าวทั่วไปในเมียนมาจะมีน้ำชาให้ทานฟรี

เงินเมียนมา 1000 จ๊าด

เงินเมียนมา 1000 จ๊าด

ถนน
เราปั่นเข้าพม่าทางกาญจนบุรี ด่านพุน้ำร้อน ติ๊กกี้ มิตตา ทวาย ยี มูโด้ มะละแหม่ง เมียววดี แม่สอด จังหวัดตาก เส้นทางติ๊กกี้ถึงกับต้องร้องโอ๊ย จะไปไหวเหรอจักรยานกับกระเป๋ามากมายขนาดนี้ขาสองข้างจะพาเราไปได้ไกลแค่ไหนวันนี้ แล้วทางข้างหน้าก็ไม่รู้จะเป็นแบบนี้อีกไกลแค่ไหน สุดท้ายเราสู้ไม่ไหวต้องลงจากจักรยานเดินกัน มีรถบรรทุกเหมือนจะใจดีจอดรับเรา เรานั่งบนรถตั้งแต่ บ่ายกว่าๆเราไปถึงมิตตา เมืองที่เราต้องการจะไปหกโมงกว่าๆ เพราะทางลำบากมาก เราคิดว่าเป็นเส้นทางที่ไม่เหมาะกับการปั่นจักรยานเป็นอย่างยิ่ง ตลอดทางมีบ้านคนนับหลังได้เลย ส่วนร้านค้าก็มีน้อยสุดๆ ถ้าเราไม่เลือกขึ้นรถอาจต้องใช่เวลาหลายวันกว่าจะถึงมิตตา ในประเทศนี้ไม่มีไฟฟ้า ไฟบนถนนก็ไม่ต้องคิดถึงเลยค่ะ คุณไม่มีไฟก็อย่าออกไปไหน เพราะอาจเดินตกหลุมหรือสะดุดไม้เจ็บตัวได้ ทางไปทวายเป็นทางขึ้นเขาลงเขานิดหน่อยไม่มากค่ะ ทางค่อยข้างสบาย มีคนกำลังเจาะหินจากภูเขาไปทำถนนมีคนนั่งทุบหินให้เป็นก้อนเล็กๆ เมื่อถึงเมืองทวายก็จะสับสนกับถนนนิดหน่อยเพราะไม่มีป้ายบอกอะไรคุยเลย ต้องถามชาวบ้านบ้างคนก็ไม่รู้เรื่อง อีกคนบอกอีกอย่าง คนเดินทางถึงกับงง เราปั่นจักรยานหลงทางลงไปทางใต้ทั้งที่จะไปทางเหนือ เข็มทิศเป็นสิ่งสำคัญค่ะ ถนนเส้นใหญ่ที่สุดในประเทศ ( highway) ยังมีการก่อสร้างเป็นระยะ เพื่อขยายถนนให้กว้างขึ้น ยิ่งขึ้นไปทางเหนือมากขึ้นถนนก็ดีขึ้นเรื่อยๆ เกือบจนถึงเมียวดีมีถนนใหญ่และใหม่มาก มีป้ายบอกทาง พื้นที่บางส่วนก็มีแต่ภูเขาปั่นขึ้นปั่นลงกันขาแข็งเลยทีเดียว ยิ่งทางก่อนถึงเมียวดีเป็นเขาเยอะมาก แต่ก็สู้ติ๊กกี้ไม่ได้ เราออกมาก็เจอเขาแม่สอดเมืองตากอีก จะเดินทางมาเส้นทางนี้ต้องเช็ดรถดีๆนะค่ะ

ถนนที่กำลังซ้อมและขยายเพิ่มเติม

ถนนที่กำลังซ้อมและขยายเพิ่มเติม

ให้ความหมายกับชีวิตแล้วชีวิตจะมีความหมาย

ให้ความหมายกับชีวิตแล้วชีวิตจะมีความหมาย

ข้อคิดจากการเดินทาง :  ไม่ว่าคุณจะมีอำนาจสูงแค่ไหน ชีวิตร่ำรวย มีบ้านหลังใหญ่ ครอบครัวอบอุ่นหรือยากจนอดมื้อกินมื้อ ไม่มีอำนาจ ไม่มีเงิน สุดท้ายทุกคนหนีไม่พ้นความหิวความเจ็บปวดในชีวิต ความทุกข์ ความสุข การจากลา ความตาย ทุกคนในโลกมีค่าเท่ากันไม่มีใครต่ำกว่าคุณและสูงกว่าคุณ จงใช้ชีวิตให้มีค่าและมีความหมายทุกๆอย่างอยู่ที่คุณให้คุณค่ากับมันมากหรือน้อยแค่ไหน

TAN & ALEU

The way of thinking of a “rotten” world

 Our dream is far away from a common lifestyle. Who will be the crazy person? That leave a comfy life to become almost a wanderer? It’s hard to think, but we are the pure example of it. 

IMG_20140813_052245

“just out of Phuket. Phang Nga province”

Once you look around… from the top of a simple bike it may seems different, cars pass you fast, people wearing uncomfortable clothes, foods are not tasty anymore, time go against us, not with us, feelings are forgotten, values do not exist and the landscapes are not observed carefully anymore… All for one reason, money and power, this is what make this world move to the wrong way. Why? What is so special? What you feel once you have it? NOTHING!!!! I want to ask?

If… We could not show how much money we have, if we could not have clothes on, if we all walk or ride to go from point A to B, Who the bloody hell will be more powerful? Who will be more important? Who will be happier? Where is happiness? I think is inside us, we just need to look at it…

Like yesterday during our daily ride of preparation, we were riding in a big road at Phuket (Thailand) the traffic was just horrible, everyone was going crazy to get no where, and i even feel bad humor a few times, as we almost get crashed, from those high so, business, stressed people. 

Then I told to Tan, stop the bike and look the other side, there was a big pineapple field, with mountains and a beautiful sunset as a background, next to this ugly and rotten road, so in that flawless moment I was sure that we are planning something truly great; truly unique. Be able to go around the globe with a bike, and see all those positive places, that fill up your energy in an instant. 

IMG_20140816_042212

“Andaman sea, Rawai Beach, sea port”

And I can recommend but maybe not change people. Because they wanna keep fast, stressed, and with them poorly happy lives. All because social media, such as the TV, internet and society teach us; manipulate us.For example, to have a big house, a nice car, cool phone… and a huge mortgage. Let’s step out begin a society’s slaves, we need to be brave and make the first step.

the start

Our dream starts 5 years ago… When Aleu meet one of the most importan travellers on Earth, he is Salva Rodigez a Spanish man going with his bike around the world. He make me feel like i don’t know anything in life, like most of the people have in mind, get a good job, big house, nice car, and a beautiful and fat bank acc. But he talked and explain the way he was living, what he saw, where he sleep… And i just was out of words, just lisent, just freeze in that moment that day.

 

image

Since then, i always think about how life will be living in a tent with a touring bike… From that day five years pass, i grow up, i learn, i prepare myself for life and i meet the right person. Now both of us have a common and unique goal, and is prepare for this trip, from what we plan we will start on, begin next year, going from Thailand to Cambodia, Vietnam and Laos.